♥4: "Smith"

*Vanessa*

Popołudnie dłużyło mi się niemiłosiernie, siedziałam na kanapie i skakałam po kanałach telewizyjnych. Od rozwalenia pilota powstrzymał mnie dzwoniący telefon. Spojrzałam na wyświetlacz. "Mama"
-Cześć mamuś. - przywitałam się.
-Cześć, cześć. Gotowa na kolacje? - spytała rozradowana.
-Dopiero druga.. - zaczęłam ale mama mi przerwała.
-Dopiero? Dziecko Ty się jeszcze nie szykujesz? Vanesso!

-Już miałam zaczynać, naprawdę. - próbowałam wybrnąć z sytuacji. - Mamo ile osób będzie na tej kolacji? - w porę sobie przypomniałam o tym pytaniu. Moi rodzice są jednymi z najlepszych prawników w Londynie i często zapraszają "kilku gości" na kolacje, kiedy z nimi mieszkałam byłam zmuszana brać udział i to był kolejny powód dlaczego się z chęcią wyprowadziłam. Gdy pokazałam rodzicom dom byli nieźle zdziwieni, szczególnie mama, spodziewali się, że zechce dom na takim samym poziomie luksusu jaki miałam z nimi, z trudem im wytłumaczyłam, że większe mieszkanie nie jest mi potrzebne. Jednak wygoda do której byłam przyzwyczajona na początku długo dawałą o sobie znać, nie dawałam sobie rady z prostymi urządzeniami elektrycznymi, po długotrwałych treningach opanowałam większość z nich, cóż na prawdę jestem z sibie dumna. Wjednej kwestii to jendak nic się nie zmieniło, jak nie umiałam gotować tak i dalej nie umiem.
-Tata zaprosił kilku znajomych, nic szczególnego, ale będzie ktoś kto Ci się na pewno spodoba! - zaczyna się..
-Tak mamo, na pewno ale teraz muszę iść zacząć się przygotowywać bo się nie wyrobie w dwie godziny, kocham pa – i nie dając jej dojść do głosu rozłączyłam się. Rzuciłam się zrezygnowana na kanapę, nawet sama nie wiem kiedy przyszedł sen.
Ze słodkiego i błogiego snu wyrwał mnie dzwoniący telefon, niechętnie przetarłam oczy i spojrzałam na wyświetlacz, no tak kogo innego mogłabym się spodziewać.

-Gdzie Ty jesteś?! - usłyszałam rozhisteryzowany krzyk mojej mamy.
-Tak cześć mamo. - powiedziałam ziewając, obojętnie spojrzałam na zegar który wskazywał 16:15. Mam czas przecież ta kolacja jest o 16. Zaraz.. o nie.. - Cholera.. Mamo spokojnie za trzydzieści minut będę.
-Ja to? Miałaś być tu punktualnie! Coś Ty znowu wykombinowała?! - spytała podejrzliwym tonem. Jasne, zawsze muszę coś wykombinować.
-Nic ale włosy nie chciały mi się ułożyć, zaraz będę na pewno, kocham pa. - i tak jak poprzednio nie dając jej dojść do słowa rozłączyłam się. Szybkim krokiem wparowałam do łazienki, dokładnie wyszczotkowałam zęby i umyłam twarz, rozczesałam włosy i za szybkiego zrobiłam lekki makijaż. Szybko dorwałam się do szafy i wyciągnęłam krótką, zwiewną, różową spódniczkę, zwiewną białą bluzeczkę i kurteczkę, ponakładałam byle jakie dodatki i byłam gotowa w dwadzieścia minut, rekord!

Teraz mam 10 minut by dostać się do apartamentu rodziców. Chwyciłam torebeczkę i kluczki do samochodu i po zamknięciu domu, pędem wybiegłam z kamienicy. Odpaliłam silnik i ruszyłam na kolacje. Można zapytać czemu do apartamentu a nie do domu? Proste, rodzicom znudził się stary wygląd willi i postanowili zrobić całkowity remont a, że musieli gdzieś mieszkać to wynajęli apartament. Po piętnastu minutach jazdy- wliczając, że złamałam parę przepisów drogowych- byłam na miejscu. Biegiem ruszyłam do ogromnego budynku i po chwili cała zadyszana stałam w windzie. Gdy drzwi windy zaczęły się tylko otwierać wybiegłam z nich w zabójczo szybkim tępie, stanęłam przed drzwiami próbując wyrównać oddech, już miałam łkapać za klamkę gdy ktoś mnie uprzedził i otworzył od wewnątrz.
-Jesteś nareszcie! - pisnęła mama i łapiąc mnie za rękę wciągnęła do mieszkania. - Czemu jesteś taka zadyszana? - spytała, wlepiając we mnie te swoje wielkie oczyska.
-Zmęczyłam się. - powiedziałam wymijająco, prychnęła i pociągnęła mnie w tłum gości.
-Vanessa! No nareszcie, poznajcie Panowie moją córkę Vanessę. - powiedział tata gdy tylko mnie zobaczył, wyrwał mnie mamie, która strzelała piorunami z oczu w jego stronę, ten jednak wydawał się tego nie zauważyć i dalej przedstawiał mnie swoim znajomym. Przez całe piętnaście minut musiałam stać i udawać, że to co mówią jest interesujące, gdy byłam już na krawędzi do wybuchu, grzecznie się pożegnałam i podeszłam do barku, zabrałam jednego drinka i zaczęłam go opróżniać. Moje błogie i samotne szczęście nie trwało jednak długo, gdyż dorwała mnie mama, z żalem zostawiłam na stole mojego niedopitego drinka i poszłam za nią. Po dziesięci minutach żenujących plotek mama mnie wybawił ciągnąc za sobą.
-Poczekaj tu na mnie chwilkę. - powiedziała z błyskiem w oku.
-Dobrze..- powiedziałam nie pewnie, w zasięgu mojego wzroku znalazł się kelner z szampanem więc niewiele myśląc zabrałam mu z tacy kieliszek. Zamoczyłam usta w napoju i zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu, nie lubiłam takich przyjęć bo tego kolacją nie można nazwać.
-Kochanie poznaj Erica. - powiedziała łapiąc mnie za rękę, odwróciłam się pod wpływem jej dłoni i zakrztusiłam się szampanem. Mama klepała mnie po plecach jednocześnie mordując wzrokiem.

-Cześć, jestem Eric. - powiedział wyciągając dłoń.
-Vanessa. - powiedziałam chwytając jego dłoń. Chłopak był wysoki i bardzo przystojny, tak chłopak a nie kolejny staruszek. Mama "dyskretnie" zostawiła mnie z Erickiem sam na sam. Dzięki niemu ten beznadziejny wieczór nie był aż tak beznadziejny. Staliśmy pod oknami gdy Eric zaproponował, że przyniesie nam coś do picia. Podziwiać widoków z tego okna raczej się nie dało, bo obok stał drugi potężny budynek, przemierzałam budynek od góry, gdy na podobnej wysokości w oknie zobaczyłam sylwetkę mężczyzny. Budynki nie były daleko od siebie ale widok uniemożliwiały mi krople deszczu, wytężyłam wzrok i zamarłam. W budynku obok przy oknie stał Liam i również patrzył na mnie z nieodgadnionym spojrzeniem. Chciałam mu pomachać ale zobaczyłam postać zbliżającą się do niego, kobieta wtuliła się w niego by po chwili złączyć ich usta. Poczułam dziwne kłócie w środku.

-Wszystko w porządku? - dobiegł mnie głos Erica, który teraz stał obok mnie. Pokiwałam głową z krzywym uśmiechem, zabrałam od niego kieliszek i pozwoliłam się poprowadzić w tłum, z dala od okien.

                                                  *Liam*

Gdy Danelle odsunęła się ode mnie, ponownie spojrzałem na okno gdzie jak mi się zdawało była Vanessa. Była tam z tą różnicą, że już nie sama, obok niej znalazł się jakiś chłopak i poprowadził ją w głąb mieszkania. Humor popsuł mi się niesamowicie, byłem zły. Tylko na co? Na to, że koło Vanessy kręci się jakiś niedorozwuj? Dlaczego wogóle przejmuję się tym, sam mam Danielle ale gdy zobaczyłem jak kładzie ręke na jej talii miałem ochotę tam pójść i mu przyłożyć.
-Szukasz tam czegoś? - spytała się Dan, patrząc na mnie z grymasem.
-Nie, tak się tylko patrze. - powiedziałem sztucznie się uśmiechając. Dan pokiwała głową i poszła do koleżanek które zauważyła. Nie wiele myśląc wyciągnąłem telefon i napisałem smsa.

Do: Nessi
Miłej zabawy z tym debilem.

Nie sądziłem, że odpisze dlatego drżącymi rękoma otworzyłem kopertę na wyświetlaczu.

Od: Nessi

Dziękuję, również Ci życzę miłej zabawy z Danielle. Tylko chyba Ci gdzieś uciekła..

Spojrzałem w stronę przeciwnego budynku, Vanessa odwróciła szybko głowę gdy tylko na nią spojrzałem.

Do: Nessi
A co zazdrosna?

Spojrzałem na Vanesse do której właśnie doszedł sms. Czytając oczy jej się powiększyły, prychnęła w moją stronę i wystukała odpowiedź.

Od: Nessi
Marzysz!

Roześmiałem się, miałem jej odpisać ale Danielle znowu do mnie podeszła, spojrzałem na Vanesse która spiorunowała mnie wzrokiem i odeszła.
-Z kim piszesz? - zapytała się Dan.

-Z nikim, sprawdzałem godzinę. - powiedziałem całując ją w policzek. Złapałem ją za rękę i już z troszkę lepszym humorem wróciłem do znajomych. Jej znajomych..

---------------------------------------------------------------------------

Eric Smith- 24lat. Syn najlepszego i najbokatszego prawnika w Londynie i okolicach. Spodobała mu się Vanessa.

Maria Swan -  45lat. Jedna z najlepszych prawników w Londynie, mama Vanessy.

James Swan- 46lat. Jeden z najlepszych prawników w Londynie, ojciec Vanessy.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

hej :)

 JEŚLI TO CZYTASZ TO PROSZĘ SKOMENTUJ, NAWET Z ANONIMA. DLA CIEBIE TO CHWILA A DLA MNIE MOTYWACJA DO DALSZEGO PISANIA♥

no to tyle :D

całuski :3