♥17: "Plan zazdrości"

ważne pod rozdziałem, proszę przeczytaj

*Vanessa*

Rano obudziłam się żeśka i wypoczęta jak nigdy, czułam, że po tak wspaniałej nocy mogę podbić świat zaczynając od zdobycia Mount Everest. Żart. Wstałam kurewsko zła i zmęczona. Przyczyna? To proste, Panna Danielle napuszony łeb oraz Pan Liam durny egoista postanowili sobie urządzić upojną noc. Co mnie w tym najbardziej denerwowało? Że przez ich durne krzyki nie dało się spać. Dobra.. o Liama też, ale tylko troszeczkę. Podejrzewam, że nie tylko mnie nie dawali spać bo koło drugiej Malik kopał i wrzeszczał w drzwi, żeby się uciszyli. Pomogło? Ani trochę, nawet miałam wrażenie,  że są coraz głośniej. Z wielkim trudem zwlokłam się z łóżka i w tym co aktualnie miałam na sobie, czyli krótki top przed pępek oraz krótkie spodenki, bez żadnych choćby najmniejszych poprawek zeszłam na dół. Weszłam do kuchni i z jękiem położyłam głowę na blacie, przeklinając tą dwójkę która nie dała mi spać.
-Czyżby niespokojny sen? - usłyszałam za sobą zaspany głos Zayna.
-Byłabym wdzięczna nawet za koszmary, tymczasem nawet i na to liczyć nie mogę- powiedziałam podnosząc głowę, mój wzrok od razu powędrował do nagiej klaty Mulata, który ubrany był tylko w dresy. Stać mnie było tylko na ciche ŁAŁ.
-Doskonale wiem co czujesz. - zaśmiał się cicho, co pozwoliło mi zająć oczy czymś innym niż jego wspaniała klata. - Przy okazji, świetnie wyglądasz. - puścił mi oczko. Cicho się zaśmiałam, rzucając przy okazji w niego ścierką. -Mimo, że jestem zmęczona to i tak mogę sprawić Ci łomot.
-Widzę, że nadal lubisz rzucać rzeczami. - zaśmiał się. - Jednak wolałbym, żebyś zaczęła zrzucać swoje ubrania. - zapiszczałam bijąc go ścierką.
- Zbok.
W tej chwili do kuchni wpadła reszta towarzystwa, nie uszło mojej uwadze, że Liam zmierzył mnie od głowy po stopy na co na moje policzki wstąpił soczysty rumieniec.
-Dzień dobry.- powiedziała radośnie Eleanor.
-Dla kogo dobry.. - jęknął Zayn chowając twarz w dłonie.
-Dla mnie tak, Niall nie chrapał. - powiedział uradowany Harry.
-Szczęściarz. - jęknęłam. Liam zgromił mnie wzrokiem co całkowicie zignorowałam.
-Nie wyspałaś się słonko? - zapytał zaczepnie Zayn.
-Wyobraź sobie, że nie. - zaśmiałam się.
-Co tam. - powiedział Louis który wreszcie raczył zawitać w kuchni.
-Dyskutujemy jak to przez Liama się dzisiaj z Ness nie wyspaliśmy. - odpowiedział Zayn na co zakrztusiłam sie śliną.
-Przez Liama? - zdziwiła się Danielle schodząc w skąpym szlafroku i od razu czepiając się jego ramienia.
-Tak właściwie to przez Ciebie, wrzeszczałaś jakby ktoś z Ciebie skórę zdzierał. - powiedziałam poirytowana.
-Vanessa, uspokój się. - warknął Liam.
-Jestem spokojna, tylko niewyspana. Następnym razem idźcie sobie ulżyć gdzie indziej albo pozatykajcie sobie gęby bo nie mam zamiaru chodzić niewyspana przez was. - podniosłam głos.
-Van, czy ma to związek z tym, że ty nie masz z kim sobie ulżyć? Patrz jacy jesteście z Zaynem podobni. Ale w sumie nawet on by Cię nie chciał. - powiedziała Danielle. Nienawidzę jej.
-Kto Ci takich bzdur naopowiadał? Już proponowałem Ness, że może się swoich ciuchów pozbyć, z tym, że ona nie jest taką szmatą jak ty. - powiedział Zayn.
-Co jej proponowałeś?! - warknął Liam.
-Nie twój interes, zajmij się swoją charpią.  - powiedziałam i jakby nigdy nic poszłam do lodówki, wyjęłam sok i idąc obok Liama, przez przypadek wylałam na niego trzy czwarte soku.
Zadowolona ze swojej roboty poszłam do swojego pokoju. Usłyszałam kroki, jeśli to ten palant to normalnie wydłubię mu oczy.
-Ness? Jesteś tu, chciałbym pogadać. - w drzwiach ukazał się Zayn.
-Jasne, wyjdź- powiedziałam siadają na niepościelone łóżko.
-Muszę komuś to powiedzieć, a, że Ci ufam i mam pewność, że nie wygadasz padło na Ciebie. - uśmiechnął się nieśmiało.
-Cieszę się, że to będę ja. - odpowiedziałam mu uśmiechem.
Podszedł i usiadł obok mnie.
-Zakochałem się. Jest śliczna, utalentowana, zabawna, nie daje sobą pomatać. - opowiadał z błyskiem w oku. - Nigdy nie spotkałem, cudowniejszej dziewczyny. Niedawno się poznaliśmy a mam wrażenie jakbyśmy się znali całe wieki.
Westchnął i rzucił się z jękiem na łóżko.
-Więc co jest nie tak?  - pytam kładąc się obok niego.
-Nie wiem czy odwzajemnia moje uczucia. - mówi patrząc mi głęboko w oczy.
-A okazałeś jej te uczucia? - pytam i mam wielką nadzieję, że odpowie tak.
-Tak troszkę. - odpowiada z westchnieniem.
-Zaynie Maliku. - mówię poirytowanyn tonem i siadam na nim okrakiem.- Masz mi natychmiast powiedzieć co zrobiłeś i najważniejsze... kim jest ta szczęściara. - dokończyłam już łagodne.
-Masz się nie śmiać. -zastrzegł.
-Obiecuję.- powiedziałam szczerząc zęby.
-Będę tego żałował... To Perrie, Perrie Edwards.
-AAAAA! Czekaj chyba kojarzę nazwisko. - zamyśliłam się na co Mulat się zaśmiał.
-Piosenkarka, z zespołu Little Mix. - wyjaśnił.
-Wiedziałam, że kojarzę. A teraz poważnie . Malik, ty serio startujesz do TAKIEJ laski? - zapytałam z udawanym przejeciem.
-Dzięki Ness, umiesz człowieka podnieść na duchu. - jęknął i walną mnie poduszką.
-Żartuje przecież. -zaśmiałam się cicho.
-No ja mam nadzieję. Vanessa czujesz coś do Liama. - to nie było pytanie, jeknełam.
-Psujesz taką cudowną chwilę.
-Wiesz, że to prawda. Tylko czemu się tak zachowujecie? - spytał na wstałam i zaczęłam krążyć po pokoju.
-Jak się zachowujemy? - nadąsałam się.
-Jakbyście nic dla siebie nie znaczyli. W pierwszych dniach waszej znajomości Liam nawrzeszczał na mnie, że to przeze mnie dostałaś drzwiami. - zaśmiałam się cicho na to wspomnienie. - A teraz wyzywacie się o byle gówno.
-Fakt Peazer jest gównem tylko, że przeogromnym..
-Wiele dla niego znaczysz Ness - przerwał mi.
-Nie prawda! Jestem dla niego nikim.. To są jego słowa. - powiedziałam i czułam jak łzy zbierają mi się w oczach.
-Jakbyś dla niego była nikim to nie rzuzucał by się z pretensjami na moją propozycję tylko bronił swojej dziewczyny. Nie wiem co mu odbiło w studiu ale napewno nie było to szczere. - zapewniał Mulat.
-Tak bardzo nieszczere, że pieprzy się z tą lampucerą za ścianą. - syknełam zła na siebie, że o tym wspominam.- Nie broń go na każdym kroku, człowiek któremu zależy tak się nie zachowuje.
-Ale dobrze wiesz, że mam rację.
-Dość Zayn, nie chce o tym mówić. - powiedziałam wycierajac łzy które spłyneły po moim policzku.
-Przepraszam. - powiedział podchodząc i łapiąc moją twarz w swoje silne dłonie.- Wpadłem na głupi pomysł.
-Jaki? - spytałam ciekawa.
-Ciągle jesteś zazdrosna o tą szkape. Może czas, żeby Liam też się po czuł jak ty? - patrzyłam na niego w zdziwieniu.
-To nie jest zły pomysł. Tylko, że dlaczego miałby być zazdrosny o mnie? - westchnełam.
-Uparta jesteś, to do zobaczenia skarbie. - mrugnął i wyszedł.
Taki przyjaciel to skarb.
A taka Danielle to ogromny wrzód na dupie.
Przypomniałam sobie jaki Liam był w samochodzie i od razu wściekłość się we mnie zagitowała.
Wzięłam laptopa i ze złością stukałam w klawisze. Po godzinie wypełniłam dwie i pół kartki A4, zadowolona ze swojej pierwszej części artykułu wcisnęłam "wyślij" do  Michael Blue.

***

Leżałam na plaży obok Eleanor i jak na moje nieszczęście Danielle. Po obiedzie posatnowiliśmy wszyscy wybrać się na plażę, chciałam się wykręcić bo nie miałam najmniejszego zamiaru patrzeć jak dwójka pijawek wssysa się w sobie ale Zayn uparł się, że choćby miał wywlec z domu mojego trupa to pójdę na tą plaże. I mam co chciałam, a raczej to co nie chciałam, Peazer ani na krok nie odrywała się od Liama.
-W skali od jednego do dziesięciu jak świetnie się bawisz? - spytał mokry Zayn rozkładając się na moim kocyku i pochylając się nade mną.
-Zero. - odpowiedziałam bez zastanawienia i zrzuciłam go z mojego koca.
-To akurat da się zmienić. - powiedział otrzepując się z piasku a następnie podnosząc mnie i przerzycając sobie przez ramię.
-Co ty wyprawiasz?! - pisnełam.
-Sprawiam, żeby Liam dostał popierdolca. - odpowiedział jakby nigdy nic.
-Mówiłam Ci, że to nie ma sensu..
-Jakby nie miało to by teraz nie zabijał mnie wzrokiem. - stwierdził. -Skoro mam być trupem jakaś przyjemność mi się należy. - powiedział po czym wrzucił mnie do jeziora.
Moja pierwsza myśl po wynurzeniu się?  Nie no, przecież ja go rozszarpie na kawałki! 
-Zayn ty dupku! - ochlapłam wodą śmiejącego się Mulata. Ten poszedł do mnie i mocno przytulił.
-Szkoda, że nie widzisz miny Liama - zarechitał.
-Ale z Ciebie przyjaciel.. - jęknęłam.
-Ja tylko próbuje wam pomóc. Jemu otworzyć oczy i pokazać, że jest z suką a tobie dokopać tej suce, czy to źle?  - spytał z miną zbitego szczeniaczka. Wywróciłam oczami i skierowałam się na swój kocyk. Eleanor z Louisem gdzieś zniknęli, Harry z Niallem poszli na podryw i jedzenie. Na plaży zostałam tylko ja, Zayn, Liam i wrzód na dupie. Cudownie, marzyłam i tym!  Czujecie ten sarkazm?
Położyłam się na brzuchu i postanowiłam poopalać się całkowicie ignorując tą dwójkę.
-Posmarować Ci plecki, piękna? - usłyszałam za sobą obcy głos. Spojrzałam w górę i ujrzałam przystojnego bruneta który mi się przypatrywał.
-Nie trzeba, ale dziękuję za propozycję. - powiedziałam z uśmiechem.
-Jak chcesz to mogę rozsmarować Ci Twoją krew na gębie. - usłyszałam za sobą wściekły głos Liama.
-Nie ma takiej potrzeby. - powiedział brunet sztucznie miło. - Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy. - powiedział uśmiechając się po czym odszedł.
-Co Cię ugryzło?! - warknęłam na Liama. Ten tylko prychnął i z powrotem przytulał się do Danielle która najwidoczniej zasnęła.
-Spieczesz się, gdzie masz krem? - spytał Zayn, który pojawił się przy mnie nie wiadomo kiedy. Wiedząc, że z nim nie wygram odpowiedziałam, że w torbie. Usiadł na mnie okrakiem i zaczął wcierać krem w moje plecy.
-Pośpiesz się, lekki nie jesteś. - jęknęłam.
-Jak ty na mnie siedzisz to jest w porządku ale jak ja na tobie to już mnie wyzywasz. - mruknął i zaczął mnie łaskotać. Tylko nie to. Mój głośny śmiech obudził Dan która była poirytowana, że ktoś przerwał jej drzemkę i, że tym kimś musiałam akurat być ja.
-Wierz mi na słowo, Liam zaraz wyjdzie z siebie i stanie obok. - zaśmiał się cicho Zayn mi do ucha.
Momentalnie zaczerwieniłam się na jego słowa. Może ma racje i Liamowi zależy na mnie? Ta.. gdyby zależało nie wymieniał by się ciągle śliną z Danielle. Już mi wyzwisk brakuje na tego człowieka.
-Przy okazji wystraszył mi mojego aktora.
-Jakiego aktora Zyne? - spytałam tak jak on cicho.
-"Posmarować Co plecki, piękna"? - wyszeptał chichrając się jak wariat.
-Jesteś niemożliwy - zaśmiałam się razem z nim. - A już myślałam, że to mój urok go do mnie przywitał. - szepnęłam z udawnym przejęciem.
-Jakby nie patrzył by na ciebie jak ciele na malowane wrota to mój wybór pisał m padł by na kogoś innego..
-Moglibyście przestać? - zniecierpliwiony głos Liama przerwał mu wypowiedź.
-Co mamy przestać? - spytałam patrząc na niego obojętnie.
-Zachowywać się jakbyście byli sami na plaży, zaraz zacznie się tu pieprzyć. - powiedział zdenerwowany.
-Mogę powiedzieć, że uczyliśmy się od najlepszych. - syknęłam wstając z koca, przeszła mi ochota na opalanie. Przeszła mi ochota na cokolwiek!
Wściekła wpadłam do domu, rzuciłam swoje rzeczy  w kąt i trzaskając drzwiami wyszłam kierując się w stronę pobliskiego lasu.
Byłam wykończona i nie tylko dla tego, że najprawdopodobniej się zgubiłam ale też zachowaniem Liama. Czy to takie dziwne, że poczułam się zraniona? Dobra, może to i ja zaczęłam się puszyć ale on nie musiał od razu zamieniać się w dupka. Zrezygnowana usiadłam na pobliskim głazie, bo szczerze nogi mi już dawno w dupe wlazły, tak się kończą moje świetne pomysły. Mogłabym do kogoś zadzwonić, ale mądra ja zostawiłam telefon w domu. Jęknęłam zakrywając twarz w dłoniach.
-Jesteś skończoną kretynką Vanesso.- powiedziałam sama do siebie.
-Z grzeczności nie zaprzeczę. - usłyszałam czyjś głos z tyłu. Wstałam i w mgnieniu oka się odwróciłam.
-Co ty tu robisz Liam? - spytałam wystraszona.
-Poszedłem za Tobą. - wzruszył ramionami.
-Dlaczego? - zmierzyłam go ostrym spojrzeniem.
-Bo chciałem z Tobą normalnie porozmawiać..
-Niby o czym? - przerwałam mu. Tak na prawdę moje serce zaczęło tańczyć sambe ale on o tym wiedzieć nie musi.
-O tej całej chorej sytuacji. -wyjaśnił. Prychnęłam cicho. -Nawet nie dasz szansy mi się wytłumaczyć.
-Może byłabym w lepszym humorze do rozmwiania gdybym była wyspana. - mruknęłam pod nosem.
-Nie zaczynaj. - zdenerwował się.
-Dobra nieważne. Mów szybko co chciałeś powiedzieć... - wywróciłam oczami.
-Wiem, że oglądałaś wywiad...
-Jaki i reszta świata... - przetrwałam mu niegrzecznie.
-Daj mi dokończyć. - syknął podcgodząc do mnie. - Kłamałem.
-Co kłamałeś? - spytałam zdezorientowana.
-Przed programem  Paul kazał mi tak właśnie powiedzieć aby...
-Jaki Paul? - znowu mi przerwałam.
-Nasz menager. - wyjaśnił cierpliwie.
-Kazał Ci kłamać? - spytałam unosząc jedną brew do góry.
-Tak, podpatrzył pytania i kazał mi powiedzieć, że jesteś dla mnie nikim, dla dobra zespółu. Zdziwiło mnie to jak szybko w to uwierzyłaś..
-I dlatego zachowywałeś się jak ostatni cham?
-Ty wcale lepsza nie byłaś. - bronił się. Skurczybyk miał rację.
-Nie wiesz jak mnie zabolało gdy to powiedziałeś..
-Nie wiesz jak mnie zabolało gdy zdałem sobie sprawę, że w to uwierzyłaś.
-Po wywiadzie dałeś do tego całkiem dużo powodów.
-Przypominam Ci, że ty taka święta to też nie byłaś. - wypomniał.
-Nienawidzę Cię. - powiedziałam patrząc mu prosto w oczy.
-To dobrze bo ja Ciebie też. - powiedział i pokonując dzielącą nas odległość wypił się w moje usta. Położyłam ręce na jego karku i wplotłam dłonie w jego włosy, on natomiast złapał mnie za biodra i przysunął do siebie nie odrywając się przy tym od moich ust. Między nami nie było wolnej przestrzeni a ja modliłam się aby ta chwila trwała wiecznie. Nasze języki rozpoczęły walkę o dominacje.
-Co my wyprawiamy.. - szepnęłam między pocałunkami.
-Nie mam pojęcia. - powiedział i znowu złączył nasze usta.
Po paru minutach oderwaliśmy się od siebie ciężko dysząc.
-Przepraszam. - powiedział opierając swoje czoło o moje.
-Za pocałunek? Żałujesz? - spytałam nie patrząc na niego. Wyprostował się i podniósł mój podbródek do góry tak, żebym mogła spojrzeć mu w oczy, to, że był większy ode mnie aż o tyle nie było zaletą.
-Naprawdę myślisz, że mógłbym żałować najlepszego pocałunku w całym moim życiu na który tyle czekałem ? Zdecydowanie nie. Przepraszam za to, że zachowywałem się jak skończony kretyn. - nie powiedziałam nic, nie widziałam co, uśmiechnęłam się do niego najpromienniej jak tylko potrafiłam.
- Co Cię łączy z Zaynem?
-Nic. - wiedziałam, że to pytanie padnie.
-Nie wyglądało to na nic. - powiedział lekko oschłym tonem.
-Botymiałeśbyćzazdrosny.. - wymruczałam zażenowana pod nosem.
-Co? - zdziwił się zapewne nie rozumiejąc ani jednego słowa.
Westchnełam.
-Uhg. Chciałam, żebyś był zazdrosny. - powiedziałem i znowu spóściłam głowę. Usłyszałam cichy śmiech Liama, a po chwili nasze usta znowu się złączyły.
-Byłem. Jak diabli. - uśmiechnęłam się lekko patrząc na niego. Jednak po chwili zeszłam z powrotem na ziemię i uśmiech znikł z mojej twarzy.
-Ej co jest? - spytał zaniepokojony Liam.
-Musimy wracać.. i Danielle. - wyplątałam się z objęć chłopaka.
Z jego twarzy też znika uśmiech.
-Coś wymyślimy. - powiedział i mocno mnie przytulił. Z wielką ulgą przycisnęłam twarz do jego piersi.-Coś wymyślimy.. - powtórzył szeptem gładząc moje włosy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hej.
13 komentarzy jej dziękuję...
Naprawdę ciężko jest wam skomentować? Nie wiecie jaka to może być motywacja. Na około 100 wyświetleń do jednego rozdziału ciężko wam uzbierać choćby 16 :(
Pisze na telefonie i z kontuzją co wcale mi sprawy nie ułatwia, ale pisze bo nie chce was zawieść. Szkoda tylko, że ja na was się lekko zawiodłam:(
17 komentarzy= nowy rozdział
Postarajcie się proszę :c
Anonimy proszę o podpisanie się ok? :*
To tyle, całuje was mocno xoxo. ♥