♥9:"Shopping"

*Liam*

-Słucham? – powiedział wysoki brunet bez koszulki który mi otworzył.  Złość która mnie ogarnęła była nie do opisania. Co on tu robi?!

-Gdzie Vanessa? – spytałem cierpko.

-Nie może podejść. – zaśmiał się gardłowo.

-A to niby czemu? – spytałem coraz bardziej wkurzony.

-Bo jest zmęczona, zapewne po wczorajszej nocy. – i znowu ten jego obrzydliwy śmiech. Tego było już za wiele, koniec. Skończył się miły Liam. Przycisnąłem go do ściany łapiąc za gardło i syknąłem.
-Słuchaj śmieciu, jeśli ją kurwa tknąłeś to..
-Co tu się dzieje?! – usłyszałem pisk osoby którą chciałem zobaczyć od początku. Odwróciłem głowę w jej stronę i ją ujrzałem, rozpuszczone włosy były rozczochrane, a sama była ubrana tylko w bardzo króciutką koszulkę i.. i majtki?
-Nic Vani. – powiedział frajer, korzystając z mojej chwilowej nie uwagi i wyrywając mi się.
-Nie Ciebie pytałam Eric tylko go. – wskazała głową na mnie. O, a więc ten idiota nazywa się Eric.. jak miło.
-Nic Ness. Przyszedłem Cię przeprosić za wczoraj. – powiedziałem obojętnym tonem.
-I dlatego chciałeś go uderzyć? Taka nowa forma przeprosin? – spytała marszcząc brwi.
-Vani on by mnie nawet nie dotknął, to mięczak nie widzisz? – powiedział frajer śmiejąc się przy tym.
-Spierdalaj! – warknąłem na co skutecznie się zamkną.
-Eric idź do kuchni, za chwile do Ciebie przyjde. – powiedziała Ness a ten od razu jak posłuszny pies skierował się ku kuchni.
-Kto to?! – warknąłem.
-A co Cię to?! – odpowiedziała mi podobnym tonem do mojego.
-Odpowiedz!
-Eric! – jej spojrzenie było ostre ale na kilometr było widać, że ma za sobą nie przespaną noc.
-Spałaś z nim?!
-Co proszę?! – warknęła na mnie.
-Spałaś z nim do cholery czy nie?! – powoli puszczały mi nerwy.
-Nie! To tylko znajomy! W ogóle co Cię to obchodzi?! Po co tu przyszedłeś?! Nie chce żadnej litości.. – krzyknęła a jej śliczne oczka się zaszkliły.

-Jakiej litości?! Co ty mówisz? – spytałem już łagodniejszym tonem.
-Danielle mi wszystko powiedziała. Nie musisz udawać, że mnie lubisz.  Nie potrzebuje litości. – powiedziała cicho. Zaraz, zaraz co jej Danielle naopowiadała?! Przycisnąłem Ness do ściany kładąc ręce po obydwu jej stronach na wysokości jej głowy, przybliżyłem twarz do jej i wyszeptałem cicho patrząc jej w oczy.
-Nessi, nie lubię Cię z litości. – zauważyłem jak jej oddech przyspiesza. – Lubię Cię bo jesteś niezdarna. – pocałowałem ją w czoło.- Wesoła. – pocałowałem ją w oczko. – Zaradna.- pocałowałem jej drugie oczko. –Śliczna. – pocałowałem ją w nosek. – Masz poczucie humoru. – pocałowałem ją w zgłębienie nad szyją. – I całkowicie czarująca. – Zakończyłem całując ją w kącik ust. Spojrzałem na nią, w jej oczach tańczyły radosne iskierki.
-Naprawdę? Spytała lekko drżącym tonem.
-Naprawdę głuptasku. – powiedziałem z uśmiechem. Nasze twarze były tak blisko, że aż stykaliśmy się nosami. Zmniejszałem dzielącą nas odległość powoli,  moje usta już miały dotknąć jej gdy rozległ się krzyk.
-Vani długo jeszcze? – nie no ma cymbał wyczucie czasu.
-Zadzwoń później. – powiedziała Ness, pocałowała w policzek i zniknęła za drzwiami.

*Vanessa*

Co się właściwie przed chwilą wydarzyło? A raczej do czego mogło dojść? Liam namieszał mi w głowie.. I to bardzo.
-Vani coś Ci jest? – spytał Eric podchodząc  do mnie. Był już ubrany, jak widać koszulka już mu wyschła.
-Nie, wszystko w porządku. – powiedziałam z lekkim uśmiechem.
-Będę już zwiewał. Do zobaczenia Vani. – powiedział i dał mi buziaka w policzek.  Pochodziłam trochę po mieszkaniu i stwierdziłam, że najwyższy czas wyglądać jak człowiek. Wzięłam długi  relaksujący prysznic i ubrałam się w czyste ubrania. 

Nie miałam ochoty reszty dnia spędzić w domu więc postanowiłam udać się na zakupy.  Pod domem wyciągnęłam telefon i napisałam do Eleaonor.

Do: Eleaonor
Hej :* co robisz? Masz czas na małe zakupy?

Od: Eleaonor
Hej:* jasne! Za pół godziny pod H?

Do: Eleaonor
Oki ;)

Wolnym krokiem skierowałam się w stronę galerii.  Eleaonor był punktualnie, przywitała mnie buziakiem w policzek i niemal siłą wepchnęła czym prędzej do galerii. Przemierzając kolejne półki i wieszaki z ubraniami poczułam, że mam przyjaciółkę. Eleaonor jest cudowna, nie zanudza ale i nie jest obojętna na wszystko.
-Jak tam twoje sprawy z Liamem? – spytała udając, że aż tak fascynuje ją wystawa z jednego ze sklepów.
-Nijak. On ma dziewczynę. – powiedziałam.
-No proszę Cię. Tego stwora nawet „dziewczyną” nie można nazwać. „Krwiożercza harpia” brzmi o wiele lepiej. – powiedziała ze śmiechem.
-Można ją nazywać jak tylko komu się spodoba, ale Liam ją kocha.. – powiedziałam smutniejszym tonem.
-Podoba Ci się. – stwierdziła El.
-Coo.. Nie. – prychnęłam.
-Jasne. A Ty podobasz się jemu. – powiedziała zabawnie ruszając brwiami.
-Nie prawda. – powiedziałam śmiejąc  się razem z nią.
-Prawda, prawda. To widać. Dziwię się, że Dan jeszcze się nie zorientowała. – powiedziała śmiejąc się głośniej.
Rzuciłam ubraniem w jej stronę.
-To przymierz.
-Wrócimy jeszcze do tej rozmowy. – powiedziała patrząc z zachwytem na sukienkę która oberwała.
-A jak tam twoje sprawy z Louisem? – spytałam jak weszła do przymierzalni.
-Dobrze. – powiedziała tak jakoś beznamiętnie. Odsunęła zasłonę i okręciła się dokoła własnej osi.
-Wyglądasz cudownie! – powiedziałam z zachwytem.
-Biorę ją. – powiedziała z  uśmiechem.
-Dobrze? Tylko dobrze mają się wasze relacje? – spytałam jak wychodziłyśmy z galerii.
-Boję się Ness. – powiedziała smutno. Przystanęłyśmy na chwilkę. – Tak cholernie się boje.
-Czego El?
-Że Louis mnie zostawi, że mu się znudzę. No popatrz tylko ile dziewczyn mógłby mieć. Na pewno w końcu nie będę mu wystarczała.. – powiedziała smutno.

-Co ty wygadujesz. El potrzebujesz wizyty u okulisty i to natychmiast. – powiedziałam z uśmiechem. – Przecież on patrzy na Ciebie jak na ósmy cud świata – którym z resztą jesteś. Serio nie widzisz tego? Ile ja bym dała, żeby Li.. – ucięłam w odpowiednim momencie. Czy ja serio chciałam to powiedzieć?! Kretynka!
-Żeby Liam tak patrzył na Ciebie! Wiedziałam! Podoba Ci się! Nawet nie próbuj zaprzeczać. – powiedziała i się mocno do mnie przytuliła. – Dziękuje Ness, bardzo mi pomogłaś.
-Nie ma sprawy. – powiedziałam z uśmiechem, oddając uścisk.
-Idziemy do chłopaków? – spytała radośnie. Skrzywiłam się. Ostatnia wizyta u chłopaków ciągle dawała mi się w znaki. –spokojnie harpii nie powinno być. – powiedziała na co wybuchłam śmiechem.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej :*

krótki wiem :C bez gifów :C przepraszam załadować jakoś się nie chciały ;/

DZIĘKUJĘ 2 OBSERWUJĄCYM OSOBOM KOCHAM ♥

dziękuję za 14 komentarzy naprawdę! *___*

CZYTASZ = KOMENTUJESZ!

TO TERAZ 13 KOMENTARZY = NOWY ROZDZIAŁ OK ? :*

dobra nwm co mam jeszcze napisać.

o wiem. 

Przepraszam za dwa tygodnie bez rozdziału :C naprade przepraszam.♥

to tyle.

Całuje xoxo